HUWELIJKSCEREMONIE IN DE NATUUR VAN TEXEL

Wat is het toch fantastisch, dat bruidsparen in deze tijd zelf kunnen en mogen kiezen, waar ze elkaar het JA-woord willen geven. De huwelijksdag is zo bijzonder!

Dan is het fijn dat je samen mag bepalen waar en hoe je trouwt, en door wie je getrouwd wil worden. Zo kreeg ik een telefoontje van een aanstaande bruid die de huwelijksceremonie wilde laten plaatsvinden in de natuur;

Foto’s:

De kennismaking met het bruidspaar voelde meteen goed. Twee mooie jonge mensen die bij, en met elkaar, de liefde in de puurste vorm gevonden hadden.

De allermooiste plek waar ze hadden willen trouwen, was Afrika geweest. Dat was logistiek en financieel echter onhaalbaar. Het zou een plek worden in de natuur in Nederland, die het gevoel van hun gevoel in Afrika zou benaderen. De gemeente Texel maakte het mogelijk om de huwelijksceremonie te laten plaatsvinden in de Slufter. Wat een prachtig natuurgebied.

Die week waren de weersvoorspellingen zeer slecht. De regen wist niet van ophouden en de vooruitzichten waren niet anders. De dag vóór het huwelijk vertrok ik naar het eiland.

De overtocht met de boot was al een feest, zo’n fijn gevoel van vrijheid.

Het weer klaarde op en de bruid liet me weten dat ze besloten hadden, het huwelijk te laten doorgaan in de duinpan, ook al bestond de kans op een paar druppels regen.

Die middag verkende ik de plek waar het zou gaan gebeuren. Wat een ongerepte prachtige natuur…

De volgende dag zat ik op het terras van het hotel, klaar voor vertrek naar de plek van het huwelijk. Op hetzelfde terras zaten een aantal feestelijk geklede gasten. Ze zaten zo dichtbij dat ik het gesprek kon volgen en al snel werd het me duidelijk dat ze spraken over een aanstaand huwelijk, en het kon niet missen dan dat dit de gasten waren van ‘mijn ‘ bruidspaar. We hadden iets gemeen; we voelden een plezierige spanning en verheugden ons op de ceremonie.

Vroeg in de middag stond ik te wachten onderaan de trap van de Slufter, waar de sympathieke bode van de gemeente Texel arriveerde. We liepen samen naar de plek van de huwelijksceremonie en de lucht kleurde warempel blauw.

In het zand stonden een aantal stoelen, voor ouders, oma’s en getuigen. De rest van de gasten, ruim honderd, zouden plaatsnemen in het zand.

De bruidegom was licht gespannen en zag er fantastisch uit. Een ruige krullenbol met een overgelukkige blik, straks zou hij zijn grote liefde trouwen.

De ceremonie startte met het gitaarspel van een vriend die bovenop de duin stond. En toen kwam zij naar beneden. Van boven de duintop liep ze langzaam naar beneden tussen het helmgras door, begeleid door haar ouders. Halverwege draaide ze zich om, en showde de bloemen op haar rug. Ze keek lachend naar beneden en ik moest een grote brok wegslikken.

Ze namen samen plaats op het bankje dat voor hen klaarstond in het zand. In deze prachtige ambiance, mocht ik vertellen over de ontmoeting en wat hun leven samen nu zo bijzonder maakt. Toen het moment daar was, dat ik ze vroeg om op te staan voor het beantwoorden van de trouwvraag, brak de zon door. Het was werkelijk een sprookje. Ze beloofden elkaar trouw in de duinpan ten overstaan van hun dierbaren. Er kwamen een paar meeuwen over die krijsten en ik voelde het kippenvel. De emotie was zichtbaar en voelbaar.

Na de ceremonie werd er champagne geserveerd in de duinpan, waren en felicitaties en deelden we de ervaring van het bijwonen van de huwelijksgelofte van deze twee mooie mensen. Een bijzondere ervaring en een waardevolle herinnering.

Daan en Annemarie, een leven samen. Twee geliefden een toekomst tegemoet.